Al op jonge leeftijd was voor mij duidelijk waar mijn liefde lag: de natuur en in het bijzonder het bos. Het bos was voor mij als kind een heerlijke speelplek en die waardering is altijd gebleven. Gaandeweg leer je het bossysteem kennen en steeds beter begrijpen. Dit door veel te lezen over bossen, bossen te bekijken en erover te praten met beheerders en eigenaren. Maar vooral door er in te wonen en te werken en zo dagelijks het bos te kunnen observeren. Het bos is voor mij een kinderboek, een leerboek maar bovenal een levensroman. Het bos is ergens begonnen, groeit, toont veerkracht bij tegenslagen, wordt steeds volwassener zonder te weten waar het eindigt. Steeds beter begrijp ik dat het bos een prachtig evenwichtig sociaal ecosysteem is en dat het kan dienen als voorbeeld voor de menselijke maatschappij.

Bossen beheren is systeemdenken. Bossen en landschapselementen zijn de stoffering van het landschap en dus een onderdeel van een groter geheel. En bos is op zichzelf een ingenieus systeem waarin alles samenhangt en elkaar beïnvloedt waarvoor je als mens alleen maar respect kunt opbrengen. De beheerder is dus onderdeel van het systeem maar met een grote verantwoordelijkheid omdat na ons nog vele generaties volgen die willen profiteren van de bossen terwijl we in korte tijd veel kapot kunnen maken.
Een bosbouwer denkt dus in meerdere generaties en handelt in het nu. Om te weten of we duurzaam met ons bos omgaan, en het bos dus met goed fatsoen door kunnen geven aan de volgende generaties, gebruiken we de duurzaamheidsdriehoek als denkkader. Als ons handelen binnen de lijnen van het speelveld blijft, zijn we duurzaam bezig. In het speelveld kan bekeken worden waar het optimale punt ligt. Dit verschilt per situatie en tijdstip.

Het mooie aan de duurzaamheidsdriehoek is dat het ook toepasbaar is op je eigen persoon, je familie en je leefomgeving van wijkniveau tot op wereldschaal. Niet voor niets hebben de grondleggers van de permacultuurbeweging Mollison en Holmgren zich laten inspireren door natuurbossen. In de afbeelding is te zien dat permacultuur veel verder gaat dan enkel voedselteelt. Het is een ecosysteemdenken. Zorg voor jezelf, medemens en leefomgeving moet in samenhang gebeuren. Dit levert vruchtbare variaties op waarmee we nu en later keuzemogelijkheden creëren. Het mooie van permacultuur is dat de sectoren eruit zijn. Bos, vee, gezondheid zijn niet meer als onafhankelijk te herkennen. Bos in al haar diverse uitingsvormen dus als voorbeeld voor de maatschappij.